The Reprise of the Enduring

Strike me from all sides

And I shall rise again.

In my heart I bear a timeless flame

that thirsts for the honor begone.


Bind me with your laws

whip me harsh with prejudice

Acrid tongues may burn me -

Yet I will come and live unscathed.


I shall rise from where you hurl me

Robed in Endurance.

For tempered steel will strike for sure

far more than untouched blades.


No taste for dominion I bear

No taste for hegemony

I seek to claim my rightful honor -

my place to live in peace.


In wakefulness, I will prevail

Until I reach that realm.

Unshaken I shall willfully await

sheathed in the glove of Time.

The Son of a Charioteer.

Karna , found  by and brought up as the son of Adhiratha, the charioteer, might have led a happier and longer life, long enough to see his grandchildren grow up, had he chosen to toe the line of his foster- father. To be simply trained in the art of becoming an expert charioteer would have made things easy. However, the innate fire of ambition that had burned within with a timeless splendour, did not allow him to remain ordinary.

This illustrious son born of the union of the Sun God and the Princess Kunti had not an inkling of his true parentage or his original identity, but never did that tame him. He felt special; he sensed his uniqueness. For ambition does not rise out of identities, but is inborn and indestructible.

He trains in on the martial arts under the legendary Parashurama himself and confronts none less than Arjuna, on the day of the grand tournament that marked the graduation ceremony of the princes of the Kuru clan. However, being unfairly slighted in public, on account of being a charioteer’s son, he is deemed unworthy to challenge the princely Arjuna.  At this point, Duryodhana intervenes.

The Kaurava Prince senses the extraordinary valour of the humiliated young man with an aura like the radiance of a thousand rising suns, understands that he is one of a kind. Clearly, to Duryodhana, Karna's abilities meant more than the Varna imposed on him. In acknowledgement and consummation of this recognition, he gets Dhritirashtra, his father and king of Hastinapura, declare Karna a warlord and the king of Anga Desa. 

Karna, speechless and stunned at this unexpected turn of events, looks up at Duryodhana, his eyes shining with tears of gratitude and loyalty. They embrace each other, as friends and equals. Thus begins one of the most celebrated friendships ever recorded.

The wheel of time turns. Years later, just days before the final, epic Kurukshetra war, Krishna Himself confronts Karna with his real identity, urging the latter to embrace the side of his half-brothers. So does Kunti, though much later. Both times, Karna refuses. He would never go back on his word. Nothing would undermine his friendship and loyalty to Duryodhana.

He magnanimously chooses to give away his impenetrable and inborn celestial armour and the divine pair of earrings as ‘dhaan’ to Indra, knowing well that the things given away were the divine talismans that shielded his very life. Even in the face of impending death, he cannot give up on his charity.

To Krishna, he requests that his true identity not be revealed to the Pandavas, should Yudhishthira the Just, realize that he had been up against his own brother all the time and cede his kingdom to Karna, only to be consequently taken up by Duryodhana. He says to Krishna, “...let Yudhishthira the conscientious, be anointed the king, provided victory is theirs (the Pandavas)...”

This is why, despite his many faults and association with Duryodhana, this hero of Mahabharatha, Kunti's first born and Son of Radha, stands tall and unblemished. This is to the spirit of undying friendship and magnanimity, of ambition and the burning drive to prove oneself. Salutations to you, Karna.

யதார்த்தங்களின் நாயகன்.

இது சற்றே தாமதமான பதிவு என்றாலும் என் உளமார்ந்த பதிவு.

புத்தகங்களும் திரைப்படங்களும் அதிக ஆதிக்கம் செலுத்திய மனச்சூழல் என்னுடையது. அந்த வகையில் யாரோ ஒருவரின் மரணம் என்று சாதாரணமாக எடுத்துக்கொள்ள முடியாத ஓர் இழப்பு திரைச்சிற்பி பாலு மகேந்திராவின் மறைவு.

பாலு மகேந்திராவின் அறிமுகம் முதன்முறையாக 1998 சன் டிவி'யில் ஒரு முன்னிரவு வேளையில் 'மூடுபனி' திரைப்படம் பார்த்த போது கிடைத்தது. அதற்கு முன்பே 'மூன்றாம் பிறை' பல முறை கண்டிருந்தும் இயக்குனர் என்ற சிம்மாசனத்தின் அதிகாரம் புரிந்த பின்னே பார்த்த முதல் சில படங்களில் ஒன்றாக 'மூடுபனி' அமைந்தது. அன்றிலிருந்து பாலு மகேந்திரா படம் என்றாலே அதில் ஏதோ ஒரு அசாத்தியத்தை எதிர்பார்க்கும் ஒரு வழக்கம் ஒட்டிக் கொண்டது.

வளர வளர சில நுணுக்கங்கள் அவரது திரைப்படங்களில் பிடிப்பட்டன.

குறைந்த கதைமாந்தர்களை கொண்ட ஆழமான கதைச் சூழலுக்குள் 3 மணிநேரம் கட்டுண்டு கிடந்த காலங்கள் அவை. நிறைய படங்களில் கதைக்களம் நிகழும் ஊரும் அங்கு நிலவும் பருவச் சூழலும், இளையராஜாவின் இசையும், சில நேரங்களில் நிசப்தமும் கூட உயிருள்ள கதாபாத்திரங்களாகவே பட்டன.

என்னை முக்கியமாக ஈர்த்த விஷயம் பாலு மகேந்திராவின் கதைநாயகி தேர்வு.

கதையோட்டதோடு ஒன்றிப் போகும் வேளையில் தேவதைகளாய் மிளிரும் பெண்கள் அவர்கள். 

மூடுபனியில் ஷோபா.

'மறுபடியும்' ரேவதி. மற்றும் ரோகினி.

'அது ஒரு கனாக்காலம்' ப்ரியாமணி.

'மூன்றாம் பிறை' ஸ்ரீதேவி. சில்க் ஸ்மிதா.

ஏன், சதிலீலாவதி கல்பனாவும் தான்.

டூயட் பாடல் அழகிகளாக வந்து போகாமல் புற அழகையும் மீறிய தீர்க்கமான குணசித்திர அமைப்புடைய, உறுதியான, யதார்த்தமான, ஆழமான கதைபாத்திரங்களாக பாலு மகேந்திராவின் கதைநாயகிகள் அமைந்திருப்பார்கள். இதில் 'மறுபடியும்' ரேவதி மற்றும் 'சதிலீலாவதி' கல்பனா என்னுடைய ஆதர்ச கதாபாத்திரங்கள்.

மாநிறமான கருநிறமான பெண்களின் அழகை பாலு மகேந்திராவை போல் தமிழ் சினிமாவில் கொண்டாடியவர்கள் மிகச் சிலரே.

இதற்கு 'வீடு' படத்தில் வரும் அர்ச்சனாவின் ஒப்பனையில்லாத இயற்கையான  எழிலின் பதிவு ஒன்றே போதும். 

சில நாட்களுக்கு முன் விஜய் டிவி 'நீயா நானா' நிகழ்ச்சியில் "கருநிறமுடைய மற்றும் மாநிறமுடைய பெண்களே எனக்கு அழகிகளாக படுகிறார்கள்" என்று ஸ்திரமாக தன் கருத்தினை அவர் முன்வைத்த பொழுது முன்பை விடவும் அவரை அதிகமாக பிடித்துப் போனதில் ஆச்சரியம் இல்லை.

ஆனந்த விகடனில் அவரது 'சினிமா பட்டறை'யை பற்றி படித்த போது ஒரு முறையேனும் அவ்விடம் சென்று பார்த்துவிட்டாவது வரவேண்டும் என்று சிறுபிள்ளைத்தனமாய் ஆசைப்பட்டது உண்டு.

வெற்றிமாறன், 'கற்றது தமிழ்' ராம் ஆகிய இருவரின் படைப்புகளும் முன்பே மிகவும் பிடித்திருந்தாலும், அவர்களின் விளைநிலம் பாலு மகேந்திராவின் 'சினிமா பட்டறை' என்றறிந்த பின் அவர்கள் மீதான அபிமானமும் எதிர்பார்ப்பும் மேலும் உயர்ந்தன. இதுவே  பாலு மகேந்திரா என்ற மனிதரின் தனித்தன்மைக்கான முத்திரை.

இன்னும் 'தலைமுறைகள்' திரைப்படத்தை நான் பார்க்கவில்லை. நிச்சயமாக அது அவரது இறுதி படைப்பாக இருக்கும் என்பதை நான் அறிந்திருக்கவில்லை. 

ஒரு முறையேனும் அவரது அறிமுகம் கிடைக்கவேண்டும் என்று நினைத்த நான் பார்த்தது, கடந்த வெள்ளிக்கிழமை, மாங்காடு கோயில் சென்று வீடு திரும்பும் மதிய வேளையில், எதிர்பாராத விதமாக, வளசரவாக்கம் மின்மயான வாசலில் அவரது இறுதி ஊர்வலத்தில் பயன்படுத்தப்பட்ட மலர் அலங்கார நாற்காலியை மட்டுமே.

அந்த நாற்காலியின் இறுதி தரிசனம் ஓர் இயக்குனராக பாலு மகேந்திரா கோலோய்ச்சிய சிம்மாசனத்தையே எனக்கு நினைவுப்படுத்துகிறது. 

இனியும் நினைவுப்படுத்தும்.

Move aside, please.

It was prickly hot when I walked down to the grocer's for onions and other miscellanies on a typical Summers-at-Chennai afternoon last week. The busy shopkeeper, among other things had noticed me and even before he'd uttered a word, I knew what he was to talk about. Except that his question was framed way different from what I'd braced up for.
"What, it isn't still winter there in Shillong, or is it?" That, could have been an innocent question,  or so I thought until I saw that nasty, taunting grin spreading across his face.

My foot!

Well, this is the scenario:
I've been camping at my parents' in Chennai,  for the past 6 months and the incessant million dollar question almost everybody darts across is, "but why?"
All of this is basically due to the fact that my husband lives out there in Shillong and I stay here.

My reasons for staying here? Here we go:
1. Its winter up there (Shillong) and I wish to keep my daughter cosy - she's 17 months old.
2. I've been working on reviving my now-sleeping career life (my mother takes care of my daughter), which essentially involves attending some classes, among other things.

Given that, I've  been fictionalized into atleast a fifty different conspiracy theories on our alleged fall-apart ( Good heavens!) and/or the after-effects of living apart. And the grocer episode should tell you how quick and wide the word has spread.

Fine, I knew I should necessarily overlook such occurrences,  but nature, with no exception, holds up one fundamental law- that of the threshold.
That law was invoked somewhere last Sunday , when a relative had the audacity to ask in that superior, testing , taunting tone as in "So how does it feel to celebrate your birthday without your husband by your side? He doesn't even care to come down for your big day, does he?"

Ouch! That hurt.

I'd survived questions of the likes of
"does he even call you?" (Obviously, yes!),
 "now why would you want to work at all? (what in the heavens does that imply?)
Can't you just bask in the bliss of your family life; career isn't all that substantial for a woman, you know." (I'll come for that later, some other time.)
However, that deliberate dagger to the heart was that acrimonious query from my kin, which had made it to the top of how-mean-sheer-words-could-be.
That could have very well been the after-effect of my shattered childish agenda that people are usually kind to you on birthdays, but yes, it was over the top and out of the blue.

That brings me here, where, I, in all modesty, ask all of these self-convinced guides and self-appointed gyan-gurus, who have an opinion and/or an advice on every aspect of somebody-else's-life, to move aside and mind your own business, please.

Of course, thank you all,  that built-in pressure, finally, has given way to this fret-up, I'm officially free from the looming effects of writer's block that had had me in for almost 2 years.

We're still very much in love, my Chandru and I.Being away hasn't changed what we mean to each other. Thus I rest my case.

P.S.: Been typing all this from that Android Tablet that my husband had sent across as a birthday gift :)
Thank you Chandru, for Meghna, this gift and for holding up our love and trust, at all times, without which I could have never lashed back like I have, in total confidence and in all fairness.

அன்புள்ள அம்மா...

உதிரம் கொண்டு உயிர்ப்பித்தாய்

உவந்து உணவாய் உதிரமே ஊட்டினாய்

யான் நோகாது எனைக் காத்த

தாய் நோற்ற நோன்பே நெறி!

நீ கூறும் மொழியே மறை!

அதரம் திறந்த முதல் முறையே

ஓதியதும் நின் திருப்பெயரே!

ஈன்ற மகவை ஈண்டு காக்கும்

நின் திருநெஞ்சத்து கருணைப் புனலில்

நனையாததொரு உயிருமில்லை

நின்னை உணராததொரு பிறவியில்லை!

காலம் தேசம் யாவும் கடந்து

ஓங்கி ஒளிரும் ஒற்றை அறம்

உயிர்கள் தழைக்கும் புனித வரம்!

நாடி தேடி ஓடி வரும்

அலையலையென நின் தாய்மை குணம்

உறவு கடந்த உணர்வாய் ஒளிரும்

விதியை ஜெயிக்கும் மருந்தாய் மிளிரும்!

ஒரு கணமேனும் நின் மனங்குளிர்ந்தால்

பாலை தழைக்கும்; பாவம் அழியும்!

வேதம் சிறக்கும் திருவே!

ஞாலம் போற்றும் அருளே!

அமுதே!

ஒளியே!

அம்மா நின் தாள் சரணம்!

The Change

She started packing her bags. Even as she went around collecting her books that lay scattered across the floor, she caught a glimpse of her bleeding lips and a swollen eye, reflected on the glass cabinet. Grabbing her bags, she walked over to Vishal's room. A sickly sweet aura of mingled tobacco and alcohol assaulted her senses. She stared at her drunken abuser for several minutes. Or hours. Or seconds.

"Good bye Vishal, I'm leaving”, she spoke, addressing the sprawled semi conscious mass on the floor. And without a second glance, Malar walked out.

*******

                                                          

Madhavi was frying fish as Malar entered the kitchen saying, "Wow! Fish fry? Good for me!”

Madhavi grinned at her.” You think it has been done well? Guess what, Malar akka? I'm doing it for the first time. I’ve never cooked a fish before."

Malar reached over and pecked a large chunk of fish from the stone frying pan. “Hmm...Delicious..." she said, through a mouth laden with the spicy delight. ” ..Mm... Remarkable for a first attempt! "

Madhavi blushed.” Come on Malar Akka, you are just kidding...” she said. Malar knew her enough to see that it was Madhavi's way of acknowledging a compliment. She continued munching away some more fish in silence.

*******

They had chosen the village as their impenetrable refuge- Malar from her broken marriage and Madhavi from the war. Each of them meant the world to the other, a mother, sister, daughter and all.

It was at the Mandapam refugees’ camp that Malar had first met Madhavi. The nine year old skinny girl in a tattered Paavadai-Chattai was sitting with a resolute uprightness, with her dead grandfather’s head on her lap. “He is just sleeping out of exhaustion",she repeated stubbornly, "he was wide awake all night wondering who was going to water the trees and feed the goats…"

She would not let them take him away from her. She could not lose him. Not after the war had taken away her parents, her little brother and Valli Chithi. And suddenly she knew that it was she who was lost.

******

It was six months since Malar had reached the coastal village and joined the NGO that operated to serve the basic needs of the refugees. She had seen dying men and desolate, desperate women but nothing had shaken her as much as the little girl who would not let go of her dead grandfather. She turned on the TV. A prominent political leader was reciting, “If only you would promise your vote to my party, I would save my kin and kith dying out there in the war, across the sea…if only you would pledge your vote…”
She turned off the TV, shaking with rage. She knew she had to do something. She walked over to her wooden book case and took out her father’s diary. She opened it up and the scrawled words on the first page read, “Be the change you want to see.”

40 days later, all formalities were complied with and Madhavi was legally adopted by Malar.

******

“Yumm…wish you had cooked more of them… yummy fish, you know”, said Malar as she walked hand in hand with Madhavi on the sea shore. Madhavi looked up at the guardian angel walking by her side and offered a silent prayer of gratitude. She knew she was not lost anymore as she continued to look up at the sky merging with the sea in an seamless blend of freedom, hope and peace.

குலதெய்வம்

வைகாசி மாத மாலைத் தென்றல் மயிலிறகாய் வருடியது. அன்று சஷ்டி ஆதலால் கணபதி காலனியின் பிரசித்தி பெற்ற பாலசுப்பிரமணியசுவாமி திருக்கோயிலில் வேலவனுக்கு சர்வாலங்காரத்துடன் ஆரத்தி சேவையும் பூஜையும் 'ஜே ஜே' என நடந்து கொண்டிருந்தது. அரச மரக் காற்றும் ஆலயமணி ஓசையுமாய் மனம் ஒருவகை அமைதியோடு லயித்திருக்க, சிற்ப மண்டபத்து தூணொன்றில் கண் மூடி ரசனையில்ஆழ்ந்திருந்த
சிவகாமியை "என்ன மாமி, மௌன சாதகமா?" என்ற குரல் எழுப்பியது.

சாய்ந்திருந்த தூணிலிருந்து சற்றே அகன்று நிமிர்ந்து உட்கார்ந்து கொண்டாள் சிவகாமி. அழைத்தது சாக்ஷாத் அலமேலுவே தான். கணபதி காலனியின் பிரத்யேக ரேடியோ சர்வீஸ்; அலமு காதிற்கு போகாமல் எந்த நடப்பு நிகழ்வும் காலனிக்குள் நுழைவதும் இல்லை, தாண்டுவதுமில்லை. 

"என்ன அலமு, புதுப் புடவையா? ரொம்ப நல்லா இருக்கே..வா இப்படி. சுவாமி தரிசனம் முடிஞ்சதா?" என்று கேட்டுக் கொண்டே அவளுக்கு இடம் செய்து கொடுத்து தள்ளி அமர்ந்து கொண்டாள் சிவகாமி. 

"ஹூம்ம்ம்..." என்று பீடிகையுடன் அலமு ஆரம்பிக்கும் பொழுதே சாவித்திரியும் பத்மாவும் "தரிசனம் ஆச்சா?" என்று வினவியபடியே இவர்களோடு அமர்ந்து கொண்டார்கள்.

கூட்டம் சேர்ந்து போனது அலமுவிற்கு தோதாக போகவே கதாகலாக்ஷேபம் செய்ய போகும் தோரணையோடு பேச்சை துவங்கினாள். 

"ஆமாம் மாமி, புதுப் புடவை தான். நாத்தனார் எடுத்து கொடுத்தது. பதிலுக்கு நேத்து இவரை அழைச்சுட்டுப் போய் நாலு கிராமுக்கு அவ குழந்தைக்கு கோல்ட் ப்ரேஸ்லெட் வாங்கிட்டு சமன் செஞ்சுட்டா மகராசி. அது கிடக்கட்டும், ஒரு புது அப்டேட் நம்ம காலனி காத்துல அடிபடறதே, கேட்டீங்களா?" என்றாள்.

"உனக்கு தெரியாததா எங்களுக்கு தெரிஞ்சுட போகுது? அதையும் நீயே சொல்லேன்" என்றாள் பத்மா.

"ஆமாமா. நானே சொன்னால் தான் எனக்கும் ஒரு திருப்தி இருக்கும். எதுவும் மிஸ் ஆகிட கூடாது பாருங்கோ.
நம்ம காலனில சகுந்தலா அபார்ட்மென்ட்ஸ் வசந்தா மாமி தெரியுமில்லையா? அதே அபார்ட்மென்ட்ல அவங்களுக்கு இன்னொரு வீடு இருக்கறதும் அதை அவங்க வாடகைக்கு விட்டிருப்பதும் தெரியும் தானே? அந்த வீட்டில் குடியிருக்கும் மைதிலி தான் கதையின் நாயகி..." என்று இழுத்தாள் அலமு.

"யார், இப்போ மஞ்சள் சுடிதாரில் மாமியாரோட கைய பிடிச்சு அழைச்சிட்டு போனாளே, கோயில் வாசல் கிட்ட ஒரு சின்ன பொண்ணு, அவள் தானே? ரொம்ப சாந்தமான முகம். வயிறு லேசா மேடிட்டு இருந்ததே...ஐ தின்க் ஷி இஸ் இன் தி பேமிலி வே." என்றாள் சாவித்திரி.

"உங்களுக்கு நூறு மார்க் சாவித்திரி மாமி. அவளே தான். இன்னொரு நூறு மார்க்; யூ ஆர் கரெக்ட், ஷி இஸ் இன் தி பேமிலி வே. அங்கே தான் ட்விஸ்ட்!

மைதிலி வீட்டில் அவளும் அவளோட மாமியாரும் மட்டும் தான் இப்போ இருக்காங்க என்பதும், அவளோட ஹஸ்பண்ட் வாசு துபாயில் ஒரு கான்ட்ராக்ட் வேலையில் இருக்கிறார் என்பதும் தெரிந்த விஷயம்.

தெரியாத செய்தி என்னன்னா வாசு துபாய்க்கு போய் அஞ்சு மாசம் ஆகிறதாம்; ஆனால் மைதிலியோ மூணு மாச கர்ப்பம். செயற்கை முறை கருத்தரிப்பாம். யாரோ முகம் தெரியாத பணக்கார தம்பதியோட வாரிசுக்கு இவள் வாடகைத் தாயாம். அவங்களுக்கும் இவள் யார், என்ன விபரம் என்று எதுவும் தெரியாதாம்.
    
மகப்பேறு மருத்துவர் ஒருவர் 'மீடியேட்" செய்ய, நம்ம காலனியில் அரங்கேறி இருக்கிறது இந்த புது விசேஷம். காலனிக்கே திருஷ்டி பட்டார்போல ஆகிடுச்சு இந்த விஷயம். ஏதோ பணக்கஷ்டம், பூர்விக வீட்டை ஜப்தியில் இருந்து மீட்கணும்னு தானே வாசு அங்கே போய் உழைச்சு உருகறான்? இவளுக்கு ஏன் இந்த வேண்டாத வேலை? போதாததற்கு இவளோட மாமியார் வேற இந்த புண்யவதியை தங்கத் தட்டில் தாங்காத
குறையா தாங்கறார்!
எதை வேணும்னாலும் இரவல் தரலாம்; ஒரு குடும்பப் பெண் தன் கருவறையை வாடகைக்கு தரலாமா? கலி முத்திப் போச்சு. வேறென்ன சொல்ல?" என்று பெருமூச்சுடன் முடித்துக்கொண்டாள் அலமு.

மழையடித்து ஓய்ந்தது போல் நிசப்தம் ஒன்று நிலவ, மகள் சுபத்ராவின் நினைவுகளில் மூழ்கிப் போனால் சிவகாமி. 
திருமணத்திற்கு பின் அமெரிக்காவில் வாழச் சென்ற மகளின் கருப்பைக்கு ஒரு குழந்தையை தாங்குமளவு வலுவில்லை எனத் தெரிந்ததும் மாப்பிள்ளை அஸ்வினின் யோசனைப்படி சென்னை வந்து டாக்டர் மரகதத்தை பார்த்ததும், அவர் மூலம் முகம் கூட தெரியாத ஒரு புண்யவதியின் வயிற்றில் இவர்களது குலவித்து சூல்கொண்டு வளர்ந்ததும், அந்த முருகப்பெருமானே வந்து பிறந்ததாக எண்ணி பேரன்
கார்த்திக்கை இன்று வீடே கொண்டாடுவதுமாக நிகழ்வுகள் சில நொடிகளில் நிழல்களாக ஓடின.

நிலவிய மௌனத்தை கலைத்து பேசலானாள் சிவகாமி.
"ரொம்ப ஈஸியா அந்த பெண்ணை 'திருஷ்டி'ன்னு சொல்லிட்டே அலமு. ஆனால் ஒரு பெண் இது போன்ற விஷயத்திற்கு இசைவது அவ்வளவு சுலபம் இல்லை. 

பிரசவம்ங்கறது ஒவ்வொரு பெண்ணுக்கும் மறுபிறவின்னு சொல்றோமே, அதை பிரத்யேகமா தன் வம்ச விருத்திக்கு மட்டுமே ஒதுக்காமல், மனமுவந்து யார் வம்சக் கொடியையோ தாங்கிப் பிடித்திருக்கும் அந்த பெண், அந்த சிசுவோட தாய் தகப்பனை பொறுத்தவரையில் அவங்களை வாழ வைக்க வந்த குலதெய்வம்.

ரத்னச் சுருக்கமா சொல்லணும்னா, மாற்றான் வம்ச வித்தை தாங்கி காத்து தரும் அந்த மைதிலி, என்னை பொறுத்தவரையில் 
சாக்ஷாத் அந்த திருக்கருகாவூர் கர்ப்பரக்ஷாம்பிகையோட அம்சமே தான்." மளமளவென்று பேசிவிட்டு கையூன்றி எழுந்து கொண்டாள் சிவகாமி.

அதற்கென்றே காத்திருந்தாற்போல் ஆலயமணி கணீரென்று மும்முறை ஒலித்து அவளது வார்த்தைகளை ஆமோதித்தது.